میراث باارزش و برجسته جهانی

 جزئیات

واخائو یکی از مناطق دانوب است که بین "ملک" و "کرمس" واقع‌ شده است و دارای مناظر دیدنی بسیاری می‌باشد. بسیاری از این آثار دست‌نخورده و سالم باقی مانده‌اند با اینکه قدمت آن‌ها به دوران ماقبل تاریخ باز می‌گردد. برخی از این آثار معماری عبارت‌اند از: صومعه‌ها و قلعه‌ها. طرح‌های شهری و طرح‌های کشاورزی (بیشتر برای پرورش درخت مو و درختان زردآلو) در این منطقه به چشم می‌خورد. طرح پاک‌سازی جنگل‌ها توسط مردم محلی در دوره نوسنگی آغاز شد، درحالی‌که تغییرات اساسی در مناظر طبیعی تا حدود سال 800 انجام نشده بود. این تغییرات در دوره پادشاهی باواریا و زالتسبورگ و با شروع کشاورزی در دامنه‌های واخائو و به طور عمده با کاشت درختان مو آغاز گردید.

در طول قرن‌های بعد، زمین‌های کشاورزی گسترش پیدا کردند و به دلیل تغییرات آب و هوایی و تغییرات در قیمت نوشیدنی، کشاورزان منطقه ترجیح دادند که بیشتر به کشت درختان مو بپردازند. در قرن  ۱۸ از دامنه‌های کوه برای زراعت و کاشت انگور برای تهیه نوشیدنی استفاده شد. مناطق دیگر به‌عنوان چراگاه  استفاده می‌شدند که ازلحاظ اقتصادی بسیار سودآور بودند. در این زمان بود که کشت درختان انگور به‌منظور تهیه نوشیدنی در واخائو رونق پیدا کرد و باعث گسترش این صنعت به دیگر مناطق در قرن ۱۹ شد. زمین‌های بسیار بزرگی برای کاشت مو و باغ‌های دیگر اختصاص داده شد که باعث رونق کار فروشگاه‌های این منطقه گردید. فروشگاه‌ها انواع محصولات تولیدشده در واخائو را به مشتریان ارائه می‌دادند. طرح اولیه شهر واخائو به قرون 11 و 12 باز می‌گردد.

با گسترش و افزایش ساکنان شهر، ساخت خانه‌ها نیز زیاد شد و پس از آن خیابان‌هایی در شهر احداث گردید. این سبک خانه‌سازی و خیابان‌کشی‌های شهر تا اواخر قرون‌وسطی بدون تغییر و دست‌نخورده باقی‌ مانده بودند. برخی از شهرهای مرکزی به‌واسطه ساخت خانه‌ها به طرف حومه‌ها گسترش پیدا کردند. این گسترش تا سال ۱۹۵۰ به اوج خود رسیده بود. ساختمان‌ها در شهر واخائو در مقایسه با خیابان‌های شهر از قدمت بیشتری برخوردار می‌باشند. در طول قرون ۱۵ و ۱۶ استفاده از سنگ به‌جای چوب برای ساخت خانه‌ها در میان مردمان شهرها و روستاها رواج پیدا نمود.

مزارع کشت انگور و زمین‌های حوالی آن به شکل مستطیل، گاهی u شکل، L شکل یا به‌صورت موازی با ساختمان‌های است که قدمت برخی از این ساختمان‌ها مربوط به قرون‌وسطی یا قرون ۱۶ و ۱۷ می‌باشد. اکثر دیوارهای خانه‌های شهر دارای نمایی شبیه به خانه‌های ساخته‌شده در قرون ۱۸ و ۱۹ هستند. نمای خیابان‌های شهر اغلب شامل بالکن‌هایی به سبک قرون‌وسطایی می‌باشد که دارای طاقچه‌های بزرگی است و در این طاقچه‌ها مجسمه‌هایی دیده می‌شود. روی دیوارها، نقاشی‌ها و تزئینات هنری روی ظروف سفالی قابل روئت است. بیشتر نقاشی‌های دیواری شهر به سبک باروک بوده و سراشیبی‌های تند و قلعه‌هایی با سقف‌های شیروانی چند کله در بیشتر مناطق شهر دیده می‌شود. شاید بتوان گفت که این خانه‌های شیروانی درواقع معماری اصلی شهر واخائو را تشکیل می‌دهند.

بیشتر ساختمان‌های شهر مربوط به قرن ۱۸ می‌باشد که شامل قلعه‌ها و مهمان‌خانه‌های کوچک، مکان‌هایی برای اسب‌های بارکش، محل‌های مخصوص قایقرانی و خانه‌های تاریخی، آسیاب، کوره‌های آهنگری یا انبارهای نمک است که قدمت برخی از این انبارها به قرون ۱۵ و ۱۶ بازمی‌گردد و تعدادی قلعه باهدف محافظت از شهر ساخته‌ شده‌اند. در دوره دانوب و مناطق دیگر می‌توان آثار تاریخی زیادی را تماشا نمود.

نکته1: واخائو دارای سواحل رودخانه‌ای بزرگی است که توسط کوه‌های بلند احاطه شده‌اند. در این منطقه آثار تاریخی زیادی دیده می‌شود که در طول قرون متوالی توانسته‌اند باقی بمانند.

نکته2: آثار معماری، خانه‌های این منطقه و زمین‌های کشاورزی که بیشتر به کشت درخت مو برای تهیه نوشیدنی می‌پردازند، از ویژگی‌های منحصربه‌فردی برخوردار هستند.